| حکمت از فکر راستبین باشد | در مراعات سر دین باشد | |
| نظر اندر صفات حق کردن | به دل اثبات ذات حق کردن | |
| سخنی کان به دل فرو ناید | دان که از حکمتی نکو ناید | |
| تا نخوانی حکیم دو نان را | گر چه دانند علم یونان را | |
| حسن فعل حکیم و حالش را | بین و آنگه شنومقالش را | |
| گر زبان حکیم خاموشست | فعل او بین که سربسر هوشست | |
| نه ازین رو رسول با مردم | گفت: «منی خذوا مناسککم» | |
| روی آن حکمتی ندارد نور | کز کتاب و ز سنت افتد دور | |
| هر کرا این متاع در بارست | نطق او در زبان و کردارست | |
| دیدنش حکمتست و فعل امام | صحبتش رحمت خواص و عوام | |
| وقت گفتن حکیم را پیداست | کانچه گوید به قدر گوید و راست | |
| به هوا و مجاز دم نزند | در پی آرزو قدم نزند | |
| بدهد بر خرد هوا را دست | خرد او کند هوا را پست | |
| حفظ ناموس را کمر بندد | راه سالوس و زرق بربندد | |
| آنچه داند نه هشتنی باشد | آنچه گوید نبشتنی باشد | |
| سیرت رفتگان طریق او را | صفت صادقان رفیق او را | |
| با امل انس کمترش باشد | اجل اندر برابرش باشد | |
| نشود وقت او به بازی صرف | ننهد بییقین قلم بر حرف | |
| غم عمر گذشته گیرد پیش | دل ز بهر درم ندارد ریش | |
| شفقت بر جوان و پیر کند | رحم بر منعم و فقیر کند |