| تا ندانی که کیست همسایه | به عمارت تلف مکن مایه | |
| مردمی آزموده باید و راد | که به نزدیکشان نهی بنیاد | |
| خانه در کوی بختیاران کن | دوستی با لطیف کاران کن | |
| حق همسایگان بزرگ شمار | باطلی گر کنند یاد میار | |
| خویشتن را مکن ز خویشان دور | میکن آزار خویش ازیشان دور | |
| خویش بد را زبان ببر به سپاس | دشمن خانگیست، زو به هراس | |
| خویش خود را نگر نداری خوار | زانکه با خویش میکنی این کار | |
| کبر با خویش خود مکن به درم | گر چه با او سخا کنی و کرم | |
| خلق محتاج و دیدها بازست | کار مردم بساز، ارت سازست | |
| پی ز رنجور هم دریغ مدار | قرض جوید، درم دریغ مدار | |
| به یتیمان کوچه میکن چشم | بیوگان را سخن مگوی به خشم | |
| باغت ار هست و هیزم و میوه | دور کن قسم مفلس و بیوه | |
| مکن از کس اثاث خانه دریغ | تشنه بینی، برو بباران میغ | |
| دوست گیری، دگر ز دست مده | عهد را عادت شکست مده | |
| با غریبان به لطف خویشی گیر | به دعا و سلام پیشی گیر | |
| گر غریبی غریب ساری کن | ور ز شهری غریب داری کن | |
| کوش تا بر ره سپاس شوی | تا حق اندیش و حق شناس شوی | |
| در ادا کوش چون کنی وامی | منه از وعده پیشتر گامی | |
| آنکه زر داد زور داند کرد | وانکه زر برد هم تواند خورد | |
| با خداوند حق درشت مگوی | زر طلب میکند به مشت مگوی |