| درین فکرت نمیخواهیم رنجت | برون کن رشته‌ی گوهر ز گنجت | |
| دل از ده نامهای کهنه سیرست | بگو ده نامهای شیرین، که دیرست | |
| حدیثی تازه کن از سینه‌ی نو | سماطی در کش از لوزینه‌ی او | |
| قلم در گفتهای دیگران کش | ترا داریم، وقت دیگران خوش | |
| نموداری برون کن، تا بداند | که: صاحب قدرتی، هر کس که خواند | |
| ز بهر نام خود ده نامهای ساز | محبت را نبویی جامه‌ای ساز | |
| سخن چون شد ازو یکسر شنیده | اجابت کردم و گفتم: به دیده | |
| در آن عذری نیاوردم بر او | چو دیدم سر دولت در سر او | |
| اساس گفتن ده نامه کردم | اشارت سوی نوک خامه کردم | |
| به ذهنی تیره و طبعی فسرده | دلی از محنت و اندوه مرده | |
| بگفتم در محبت چند نامه | که از ذوقش به سر میگشت خامه | |
| به استظهار آن کو را چو خوانند | بپوشند آن خطاهایی که دانند | |
| مگر عذرم بزرگان در پذیرند | بزرگان خرده بر خردان نگیرند | |
| که گوید عیب او؟ خود گر بگوید | کسی باید کزو بهتر بگوید | |
| ز بستان ضمیر این لاله‌ای بود | چو در تب گفته شد تبخاله‌ای بود |