رباعیات

ای بر تو رسیده بهر هر یک چاره

از حال من ضعیف جویی چاره

□

چون کار دلم ز زلف او ماند گره		بر هر رگ جان صد آرزو ماند گره
امید ز گریه بود، افسوس! افسوس!		کان هم شب وصل در گلو ماند گره

□

ای طرفه‌ی خوبان من، ای شهره‌ی ری

لب را به سپید رگ بکن پاک از می

□

از کعبه کلیسیا نشینم کردی		آخر در کفر بی‌قرینم کردی
بعد از دو هزار سجده بر درگه دوست		ای عشق، چه بیگانه ز دینم کردی!

□

گر بر سر نفس خود امیری، مردی		بر کور و کر، ار نکته گیری، مردی
مردی نبود فتاده را پای زدن		گر دست فتاده ای بگیری، مردی

□

آن خر پدرت به دشت خاشاک زدی		مامات دف و دو رویه چالاک زدی
آن بر سر گورها تبارک خواندی		وین بر در خان ها تبوراک زدی

□

دل سیر نگرددت ز بیدادگری		چشم آب نگرددت، چو در من نگری
این طرفه که: دوست تر ز جانت دارم		با آن که ز صد هزار دشمن بتری

□

با داده قناعت کن و با داد بزی		در بند تکلف مشو، آزاد بزی
در به ز خودی نظر مکن، غصه مخور		در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

□

نارفته به شاهراه وصلت گامی		نایافته از حسن جمالت کامی
ناگاه شنیدم ز فلک پیغامی:		کز خم فراق نوش بادت جامی!