رباعیات

در پیش خود آن نامه چو بلکامه نهم		پروین ز سرشک دیده بر جامه نهم
بر پاسخ تو چو دست بر خامه نهم		خواهم که: دل اندر شکن نامه نهم

□

در منزل غم فگنده مفرش ماییم		وز آب دو چشم دل پر آتش ماییم
عالم چو ستم کند ستمکش ماییم		دست خوش روزگار ناخوش ماییم

□

از گیسوی او نسیمک مشک آید

وز زلفک او نسیمک نسترون

□

در عشق، چو رودکی، شدم سیر از جان		از گریه‌ی خونین مژه‌ام شد مرجان
القصه که: از بیم عذاب هجران		در آتش رشکم دگر از دوزخیان

□

دیدار به دل فروخت، نفروخت گران		بوسه به روان فروشد و هست ارزان
آری، که چو آن ماه بود بازرگان		دیدار به دل فروشد و بوسه به جان

□

رویت دریای حسن و لعلت مرجان		زلفت عنبر، صدف دهن، در دندان
ابرو کشتی و چین پیشانی موج		گرداب بلا غبغب و چشمت توفان

□

ای از گل سرخ رنگ بربوده و بو		رنگ از پی رخ ربوده، بو از پی مو
گل رنگ شود، چو روی شویی، همه جو		مشکین گردد، چو مو فشانی، همه کو

□

ای ناله‌ی پیر خانقاه از غم تو		وی گریه‌ی طفل بی گناه از غم تو
افغان خروس صبح گاه از غم تو		آه از غم تو! هزار آه ازغم تو!

□

چرخ کجه باز، تا نهان ساخت کجه		با نیک و بد دایره درباخت کجه
هنگامه‌ی شب گذشت و شد قصه تمام		طالع به کفم یکی نینداخت کجه

□

رخساره‌ی او پرده عشاق درید

با آن که نهفته دارد اندر پرده

□

زلفت دیدم، سر از چمان پیچیده		وندر گل سرخ ارغوان پیچیده
در هر بندی هزار دل در بندش		در هر پیچی هزار جان پیچیده