| مکی به کعبه فخر کند، مصریان به نیل | ترسا به اسقف وعلوی به افتخار جد | |
| فخر رهی بدان دو سیه چشمکان تست | کامد پدید زیر نقاب از بر دو خد |
□
| شاد زی، با سیاه چشمان، شاد | که جهان نیست جز فسانه و باد | |
| زآمده شادمان بباید بود | وز گذشته نکرد باید یاد | |
| من و آن جعد موی غالیه بوی | من و آن ماهروی حورنژاد | |
| نیک بخت آن کسی که داد و بخورد | شوربخت آن که او نخورد و نداد | |
| باد و ابرست این جهان، افسوس! | باده پیش آر، هر چه باداباد | |
| شاد بودست ازین جهان هرگز | هیچ کس؟ تا ازو تو باشی شاد | |
| داد دیدست ازو به هیچ سبب | هیچ فرزانه؟ تا تو بینی داد |
□
| جهان به کام خداوند باد و دیر زیاد | برو به هیچ حوادث زمانه دست مداد | |
| درست و راست کناد این مثل خدای ورا | اگر ببست یکی در، هزار در بگشاد | |
| خدای عرش جهان را چنین نهاد نهاد | که گاه مردم شادان و گه بود ناشاد | |
| ... این مصرع ساقط شده ... | خدای چشم بد از ملک تو بگرداناد |
□
| چهار چیز مر آزاده را زغم بخرد: | تن درست و خوی نیک و نام نیک وخرد | |
| هر آن که ایزدش این چهار روزی کرد | سزد که شاد زید جاودان و غم نخورد |
□
| از دوست بهر چیز چرا بایدت آزرد؟ | کین عیش چنین باشد گه شادی و گه درد | |
| گر خوار کند مهتر، خواری نکند عیب | چون بازنوازد، شود آن داغ جفا سرد | |
| صد نیک به یک بد نتوان کرد فراموش | گر خار بر اندیشی خرمانتوان خورد | |
| او خشم همی گیرد، تو عذر همی خواه | هر روز به نو یار دگر می‌نتوان کرد |