| ای خامه! دو تا شو و به خط مگذر | وی نامه! دژم شو و ز هم بردر | |
| ای فکر! دگر به هیچ ره مگرای | وی وهم! دگر به هیچ سو مگذر | |
| ای گوش! دگر حدیث کس مشنو | وی دیده! دگر به روی کس منگر | |
| ای دست! عنان مکرمت درکش | وی پای ! طریق مردمی مسپر | |
| ای توسن عاطفت! سبکتر چم | وی طایر آرزو! فروتر پر | |
| ای روح غنی! بسوز و عاجز شو | وی طبع سخی! بکاه و زحمت بر | |
| ای علم! از آنچه کاشتی بدرو | وی فضل! از آنچه ساختی برخور | |
| ای حس فره! فسرده شو در پی | وی عقل قوی! خموده شو درسر | |
| ای نفس بزرگ! خرد شو در تن | وی قلب فراخ! تنگ شو در بر | |
| ای بخت بلند! پست شو ایدون | وی اختر سعد! نحس شو ایدر | |
| ای نیروی مردمی! ببر خواری | وی قوت راستی! بکش کیفر | |
| ای گرسنه! جان بده به پیش نان | وی تشنه! بمیر پیش آبشخور | |
| ای آرزوی دراز بهروزی! | کوته گشتی، هنوز کوتهتر | |
| ای غصهی زاد و بوم! بیرون شو | بیرون شو و روز خرمی مشمر | |
| کاهندهی مردی! ای عجوز ری! | بفزای به رامش و به رامشگر | |
| ای غازه کشیده سرخ بر گونه! | از خون دل هزار نامآور | |
| ره ده به مخنثان بیمعنی | کینتوز به مردمان دانشور | |
| هر شب به کنار ناکسی بغنو | هر روز به روز سفلهای بنگر | |
| ای مرد! حدیث آتشین بس کن | پنهان کن آتشی به خاکستر | |
| صد بار بگفمت کز این مردم | بگریز و فزون مخور غم کشور |