| بگریست ابر تیره به دشت اندر | وز کوه خاست خندهی کبک نر | |
| خورشید زرد چون کله دارا | ابر سیه چو رایت اسکندر | |
| بر فرق یاسمین، کله خاقان | بر دوش نارون، سلب قیصر | |
| قمری به کام کرده یکی بربط | بلبل به نای برده یکی مزمر | |
| نسرین به سر ببسته ز نو دستار | لاله به کف نهاده ز نو ساغر | |
| نوروز فر خجسته فراز آمد | در موکبش بهار خوش دلبر | |
| آن یک طراز مجلس و کاخ بزم | این یک طراز گلشن و دشت و در | |
| آن بزم را طرازد چون کشمیر | این باغ را بسازد چون کشمر | |
| هر بامداد، باد برآید نرم | وز روی گل به لطف کشد معجر | |
| خوی کرده گل ز شرم همی خندد | چون خوبرو عروس بر شوهر | |
| بر خار بن بخندد و سیصد گل | چون آفتاب سر زند از خاور | |
| مانند کودکان که فرو خندند | آنگه کشان پذیره شود مادر | |
| قارون هر آنچه کرد نهان در خاک | اکنون همی ز خاک برآرد سر | |
| زمرد همی برآید از هامون | لل همی بغلتد در فرغر | |
| پاسی ز شب چو درگذرد گردد | باغ از شکوفه چون فلک از اختر | |
| برف از ستیغ کوه فرو غلتد | هر صبح کفتاب کشد خنجر |