| شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید | وز هر کرانه دامن خرگه فرو کشید | |
| روز از برون خیمه دراستاد و جابهجای | آن سقف خیمهاش را عمدا بسوزنید | |
| گفتی کسی به روی یکی ژرف آبگیر | سیصد هزار نرگس شهلا پراکنید | |
| یارب! کجاست آن که چو شب در چکد به جام؟ | گویی به جام، اختر ناهید در چکید | |
| چون پر کنی بلور و بداری به پیش چشم | گویی در آفتاب گل سرخ بشکفید | |
| همبوی بیدمشک است اما نه بیدمشک | همرنگ سرخبید است اما نه سرخبید | |
| آن می که ناچشیده هنوز از میان جام | چون فکر شد به مغز و چو گرمی به خون دوید | |
| گر پر وی نبستی زنجیرهی حباب | از لطف، می ز جام همی خواستی پرید | |
| بر نودمیده خوید بخوردم یکی شراب | خوشا شراب خوردن بر نودمیده خوید | |
| از شیشه تافت پرتو می ساعتی به مرز | نیرو گرفت خوید و به زانوی من رسید |