| بهارا! بهل تا گیاهی برآید | درخشی ز ابر سیاهی برآید | |
| در این تیرگی صبر کن شام غم را | که از دامن شرق ماهی برآید | |
| بمان تا در این ژرف یخزار تیره | به نیروی خورشید راهی برآید | |
| وطن چاهسار است و بند عزیزان | بمان تا عزیزی ز چاهی برآید | |
| به بیداد بدخواه امروز سر کن | که روز دگر دادخواهی برآید | |
| بر این خاک تیغ دلیری بجنبد | وز این دشت گرد سپاهی برآید | |
| ز دست کس ار هیچ ناید صوابی | بهل تا ز دستی گناهی برآید | |
| مگر از گناهی بلایی بخیزد | مگر از بلایی رفاهی برآید | |
| مگر از میان بلا گرمگاهی | ز حلقوم مظلوم آهی برآید | |
| مگر ز آه مظلوم گردی بخیزد | وز آن گرد، صاحب کلاهی برآید |