| رسید موکب نوروز و چشم فتنه غنود | درود باد بر این موکب خجسته، درود | |
| به کتف دشت یکی جوشنی است مینا رنگ | به فرق کوه یکی مغفری است سیم اندرود | |
| سپهر گوهر بارد همی به مینا درع | سحاب لل پاشد همی به سیمین خود | |
| شکسته تاج مرصع به شاخک بادام | گسسته عقد گهر بر ستاک شفتالود | |
| به طرف مرز بر آن لالههای نشکفته | چنان بود که سر نیزههای خونآلود | |
| به روی آب نگه کن که از تطاول باد | چنان بود که گه مسکنت جبین یهود | |
| صنیع آزر بینی و حجت زردشت | گواه موسی یابی و معجز داوود | |
| به هرکه درنگری، شادیی پزد در دل | به هرچه برگذری، اندهی کند بدرود | |
| یکی است شاد به سیم و یکی است شاد به زر | یکی است شاد به چنگ و یکی است شاد به رود | |
| همه به چیزی شادند و خرماند و لیک | مرا به خرمی ملک شاد باید بود |