| در شهربند مهر و وفا دلبری نماند | زیر کلاه عشق و حقیقت سری نماند | |
| صاحبدلی چو نیست، چه سود از وجود دل؟ | آیینه گو مباش چو اسکندری نماند | |
| عشق آن چنان گداخت تنم را که بعد مرگ | بر خاک مرقدم کف خاکستری نماند | |
| ای بلبل اسیر! به کنج قفس بساز | اکنون که از برای تو بال و پری نماند | |
| ای باغبان! بسوز که در باغ خرمی | زین خشکسال حادثه برگ تری نماند | |
| برق جفا به باغ حقیقت گلی نهشت | کرم ستم به شاخ فضیلت بری نماند | |
| صیاد ره ببست چنان کز پی نجات | غیر از طریق دام، ره دیگری نماند | |
| آن آتشی که خاک وطن گرم بود از آن | طوری به باد رفت کز آن اخگری نماند | |
| هر در که باز بود، سپهر از جفا ببست | بهر پناه مردم مسکین دری نماند | |
| آداب ملکداری و آیین معدلت | بر باد رفت و ز آن همه جز دفتری نماند | |
| با ناکسان بجوش، که مردانگی فسرد | با جاهلان بساز، که دانشوری نماند | |
| با دستگیری فقرا، منعمی نزیست | در پایمردی ضعفا، سروری نماند | |
| زین تازه دولتان دنی، خواجهای نخاست | وز خانوادههای کهن مهتری نماند | |
| زین ناکسان که مرتبت تازه یافتند | دیگر به هیچ مرتبه جاه و فری نماند | |
| آلوده گشت چشمه به پوز پلید سگ | ای شیر! تشنه میر، که آبشخوری نماند | |
| جز گونههای زرد و لبان سپید رنگ | دیگر به شهر و دهکده، سیم و زری نماند | |
| یاران! قسم به ساغر می، کاندر این بساط | پر ناشده ز خون جگر ساغری نماند |