| سخن بزرگ شود چون درست باشد و راست | کس ار بزرگ شد از گفتهی بزرگ، رواست | |
| چه جد، چه هزل، درآید به آزمایش کج | هر آن سخن که نپیوست با معانی راست | |
| شنیدهای که به یک بیت فتنهای بنشست | شنیدهای که ز یک شعر کینهای برخاست | |
| سخن گر از دل دانا نخاست، زیبا نیست | گرش قوافی مطبوع و لفظها زیباست | |
| کمال هر شعر اندر کمال شاعر اوست | صنیع دانا انگارهی دل داناست | |
| چو مرد گشت دنی، قولهای اوست دنی | چو مرد والا شد، گفتههای او والاست | |
| سخاوت آرد گفتار شاعری که سخی است | گدایی آرد اشعار شاعری که گداست | |
| کلام هر قوم انگارهی سرایر اوست | اگر فریسهی کبر است یا شکار ریاست | |
| نشان سیرت شاعر ز شعر شاعر جوی | که فضل گلبن، در فضل آب و خاک و هواست | |
| نشان خوی دقیقی و خوی فردوسی است | تفاوتی که به شهنامهها ببینی راست | |
| جلال و رفعت گفتارهای شاهانه | نشان همت فردوسی است، بیکم و کاست | |
| عتابهای غیورانه و شجاعتها | دلیل مردی گوینده است و فخر او راست | |
| محاورات حکیمانه و درایتهاش | گواه شاعر در عقل و رای حکمتزاست | |
| صریح گوید گفتارهای او کاین مرد | به غیرت از امرا و به حکمت از حکماست | |
| کجا تواند یک تن دو گونه کردن فکر ؟ | جز آنکه گویی دو روح در تنی تنهاست | |
| به صد نشان هنر اندیشه کرده فردوسی | نعوذ بالله پیغمبر است اگر نه خداست | |
| درون صحنهی بازی، یکی نمایشگر | اگر دو گونه نمایش دهد، بسی والاست | |
| یکی به صحنهی شهنامه بین که فردوسی | به صد لباس مخالف به بازی آمده راست | |
| امیر کشور گیر است و گرد لشکر کش | وزیر روشن رای است و شاعری شیداست | |
| مکالمات ملوک و محاوارت رجال | همه قریحهی فردوسی سخن آراست |