| دگر باره خیاط باد صبا | بر اندام گل دوخت رنگین قبا | |
| یکی را به بر ارغوانی سلب | یکی را به تن خسروانی ردا | |
| ز اصحاب بستان که یکسر بدند | برهنه تن و مفلس و بینوا | |
| به دست یکی بست زیبا نگار | به پای یکی بست رنگین حنا | |
| بیاراست بر پیکر سرو بن | یکی سبز کسوت ز سر تا به پا | |
| برافکند بر دوش بید نگون | ز پیروزه دراعهای پربها | |
| بسی ساخت بازیچه و پخش کرد | به اطفال باغ از گل و از گیا | |
| به دست یکی پیکری خوب چهر | به چنگ یکی لعبتی خوش لقا | |
| یکی بسته شکلی به رخ بلعجب | یکی هشته تاجی به سر خوشنما | |
| یکی را به بر، طرفهای مشک بیز | یکی را به کف حقهای عطر سا | |
| پس آن گه بسی عقد گوهر ز هم | گسست و پراکندشان بر هوا | |
| درخت شکوفه ده انگشت خویش | فرا پیش کرد و ربود آن عطا | |
| سیه ابر توفنده کز جیش دی | جدا مانده در کوه جفت عنا | |
| بر آن شد که آید به یغمای باغ | بتاراجد آن ایزدی حلهها | |
| برآمد خروشنده از کوهسار | بپیچید از خشم چون اژدها | |
| که ناگاه باد صبا در رسید | زدش چند سیلی همی بر قفا | |
| بنالید از آن درد ابر سیاه | شد آفاق از نالهاش پر صدا | |
| تو گفتی سیه بندهای کرده جرم | دهد خواجه اکنون مر او را جزا | |
| ببارد ز مژگان سرشک آن چنان | کز آن تر شود باغ و صحن سرا | |
| گه از خشم دندان نماید همی | بتابد ز دندانش نور و ضیا |