| خان والا گهر محمدخان | که ازو بود ملک و دین معمور | |
| آنکه چون او نزاد فرزندی | مادر دهر در مرور دهور | |
| آنکه در روزگار معدلتش | بود با باز بازی عصفور | |
| قدرش چاکر و قضاش مطیع | فلکش بنده اخترش مزدور | |
| چاکر آستان او قیصر | حاجب بارگاه او فغفور | |
| مور با لطف او قوی چون پیل | پیل با قهر او ضعیف چو مور | |
| سخنش مرهم دل خسته | کرمش داروی تن رنجور | |
| در جهان چون به چشم عبرت دید | کامدن نیست جز برای عبور | |
| زد سراپردهی جلال برون | سوی نزهت سرای دار سرور | |
| صد هزاران دریغ و درد که شد | آفتابی ز دیدهها مستور | |
| کز جدائیش روز روشن خلق | گشت تاریک چون شب دیجور | |
| از ازل چون سعادت ابدیش | بود بر صفحهی جبین مسطور | |
| شد شهید و سعادتی دریافت | بی زوال و فنا و نقص و قصور | |
| از سعادت به او رسید از فیض | آنچه در خاطری نکرده خطور | |
| زد به گوشش سروش عالم غیب | مژده ان ربنا لغفور | |
| کرد از خون خضاب و آرامید | در قصور جنان به حجلهی حور | |
| ساقی بزم جنت و فردوس | جرعهای دادش از شراب طهور | |
| مست خفت آنچنان ز بادهی وصل | که نخیزد مگر به نفخهی صور | |
| خفت در خون که سرخرو خیزد | با شهیدان صباح روز نشور | |
| الغرض چون نشست با شهدا | شاد در باغ جنت آن مغفور |