| در آن میدان که از گرد سواران گلشن گیتی | به چشم کینه‌اندیشان نماید تیره چون گلخن | |
| گه از درماندگی زخمی اعانت خواهد از بسمل | گه از بیچارگی دشمن حمایت جوید از دشمن | |
| امل در گریه هر جانب گذارد در هزیمت پا | اجل در خنده از هر سو برون آرد سر از مکمن | |
| به فر و شوکت و اقبال و حشمت چون گذارد پا | چو خورشید جهان‌آرا فراز نیلگون توسن | |
| به دستی تیغ چون آب و به دستی رمح چون آتش | به سر بر مغفری از زر ببر خفتانی از آهن | |
| به رمح و گرز و تیر و تیغ در دشت نبرد آید | پلنگ‌آویز و اژدربند و پیل‌انداز و شیراوژن | |
| سر دشمن به زیر پالهنگ آرد چنان آسان | که چابک دست خیاطی کشاند رشته در سوزن | |
| زهی از درک اقصی پایه‌ی جاهت خرد قاصر | ز احصاء فزون از حد کمالاتت زبان الکن | |
| زمام خلق عالم گر به کف دارد چه فخر او را | نمی‌نازد به چوپانی شبان وادی ایمن | |
| ادیب فکرت آن داناست کاطفال دبستانش | ز فرط زیرکی خوانند چرخ پیر را کودن | |
| گشاید نفحه‌ی جانبخش لطفت بوی بهرامج | زداید لمعه‌ی جانسوز قهرت زنگ بهرامن | |
| فروزد شمع اقبالت به نور خویشتن آری | چراغ مهر عالم‌تاب مستغنی است از روغن | |
| عجب نبود اگر در عهد جود و دور انعامت | تهی ماند از گهر دریا و خالی شد در از معدن | |
| کف جود تو در دامان خلق افشاند هر گوهر | که دریا داشت در گنجینه یا کان داشت در مخزن | |
| فلک مشاطه‌ی رخسار جاه توست از آن دایم | گهی گلگونه ساید در صدف گه سرمه در هاون | |
| جهاندارا خدیوا کامکارا روزگاری شد | که بیزد خاک غم بر فرق من این کهنه پرویزن | |
| بدانسان روزگارم تیره دارد گردش گردون | که روز و شب نمی‌تابند مهر و ما هم از روزن | |
| چنان سست است بازارم که می‌کاهد خریدارم | جوی از قیمت من گر فروشندم به یک ارزن | |
| رسد بر جان و تن هر دم ز دونان و ز نادانان | در آن بازارم آزاری که نتوان شرح آن دادن | |
| همانا مبدی پیرم کز آتشخانه‌ی برزین | فتادستم میان جرگه‌ی اطفال در برزن |