| زهی مقصود اصلی از وجود آدم و حوا | غرض ذات همایون تو از دنیا و مافیها | |
| طفیلت در وجود ارض و سماء عالی و سافل | کتاب آفرینش را به نام نامیت طغرا | |
| رخ از خواب عدم ناشسته بود آدم که فرق تو | مکلل شد به تاج لافتی و افسر لولا | |
| شد از دستت قوی دین خدا آیین پیغمبر | شکست از بازویت مقدار لات و عزت عزا | |
| نگشتی گر طراز گلشن دین سر و بالایت | ندیدی تا ابد بالای لا پیرایه الا | |
| در آن روز سلامت سوز کز خون یلان گردد | چو روی لیلی و دامان مجنون لاله گون صحرا | |
| کمان بر گوشه بر بندد گره چون ابروی لیلی | علم بگشاید از پرچم گره چون طرهی لیلا | |
| ز آشوب زمین و ز گیر و دار پر دلان افتد | بدانسان آسمان را لرزه بر تن رعشه بر اعضا | |
| که پیچد بره را بر پای، حبل کفهی میزان | درافتد گاو را بر شاخ، بند ترکش جوزا | |
| یکی با فتح همبازی یکی با مرگ هم بالین | یکی را اژدها بر کف یکی در کام اژدرها | |
| کنی چون عزم رزم خصم جبریل امین در دم | کشد پیش رهت رخشی زمین پوی و فلک پیما | |
| سرافیلت روان از راست میکالت دوان از چپ | ملایک لافتی خوانان برندت تا صف هیجا | |
| به دستی تیغ چون آب و به دستی رمح چون آتش | برانگیزی تکاور دلدل هامون نورد از جا | |
| عیان در آتش تیغ تو ثعبانهای برق افشان | نهان در آب شمشیر تو دریاهای طوفانزا | |
| اگر حلم خداوندی نیاویزد به بازویت | چو یازی دست سوی تیغ و تازی بر صف اعدا | |
| ز برق ذوالفقارت خرمن هستی چنان سوزد | که جانداری نگردد تا قیامت در جهان پیدا | |
| ز خاک آستان و گرد نعلینت کند رضوان | عبیر سنبل غلمان و کحل نرگس حورا | |
| ز افعال و صفات و ذاتت آگه نیستم لیکن | تویی دانم امام خلق بعد از مصطفی حقا | |
| به هر کس غیر تو نام امام الحق بدان ماند | که بر گوسالهی زرین خطاب ربیالاعلی | |
| من و اندیشهی مدح تو، باد از این هوس شرمم | چسان پرد مگس جائی که ریزد بال و پر عنقا |