هر که را نیست عیش خوش بیدوست
|
|
این مناجات میکند: کاری دوست
|
جان ما گوهری است بیش بها
|
|
کالبدهای ما چو مزبلها
|
اندرین مزبله چه میپاییم؟
|
|
روی بنمای، تا برون آییم
|
گرچه از تو به بوی خرسندیم
|
|
هم به دیدارت آرزومندیم
|
عاشقا، راز عاشقان بشنو
|
|
هم ز بیدل حدیث جان بشنو
|
گوش کن سر این فسانه ز من
|
|
گلخنی جان توست و گلخن تن
|
گرچه در جان توست کان علوم
|
|
در تنت هست گلخنی ز ظلوم
|
آنکه در جان تو را اصول نهاد
|
|
لقب جسم تو جهول نهاد
|
تا تو از خویشتن برون نایی
|
|
دیدهی دل به دوست نگشایی
|
چون برون آمدی، فدا کن جان
|
|
تا ببینی مگر رخ جانان
|