| گفت استاد عالم عاقل: | از دو حال است آدمی کامل | |
| اولین اکتساب علم خدا | که حیات است نفس ناطقه را | |
| زنده کردن روان خود به علوم | به زدودن ز روح زنک ظلوم | |
| از مناهی دین حذر کردن | میوه‌ی شاخ «واتقوا» خوردن | |
| دوم از ملک ناشدن غافل | هم نشینان صالح و عاقل | |
| کامران بودن از طریق عدول | لطف و قهری بجای هر معمول | |
| خاطر اهل دل طلب کردن | دور بودن ز مردم آزردن | |
| رتبت اهل حق به جان جستن | آشکارا و از نهان جستن | |
| این صفت‌ها، که سیرت سلف است | صاحبان خلیفه را خلف است | |
| اندر ایام او به حمدالله | خواجه دارد همه به دولت شاه | |
| آن مشارالیه اهل هنر | آن سرشته ز نور پا تا سر | |
| علم علم با نهایت عقل | رایت اوست در ولایت عقل | |
| علم علم بی‌نهایت ملک | آب و آتش که دیده در یک سلک؟ | |
| چشم بد دور آز آن جمال و کمال | دایمش پایدار باد اقبال |