| حق تعالی میان هر عصری | از سعادت بنا کند قصری | |
| اندر آن جایگه نهد گاهی | بر نشاند به مسندش شاهی | |
| صحن عالم ازو کند مامن | چشم دولت بدو کند روشن | |
| سایه‌اش نور مرحمت باشد | چار دیوار و شش جهت باشد | |
| دولت ملک و دین تمام کند | کار آفاق با نظام کند | |
| ز بر تخت حکم شاه شود | پشت اسلام را پناه شود | |
| تا ازو در زمانه وا گویند | دایمش مرد و زن دعا گویند | |
| خود ببین ظاهرش درین دوران | حضرت صاحب زمین و زمان | |
| سرور سروران روی زمین | خواجه‌ی روزگار شمس‌الدین | |
| صدر اسلام، صاحب اعظم | افتخار عرب، جمال عجم | |
| آصف روزگار، صدر جهان | شاه را خواجه، صاحب دیوان | |
| آنکه اندر سرای کون و فساد | مثل او مادر زمانه نزاد | |
| فلک مملکت بدو معهود | سعد اکبر ز طالعش مسعود | |
| دین و دولت به صحبت او شاد | ملک حکمت به همتش آباد | |
| سایه‌ی او چو قبه‌ی خضرا | هست هجده‌هزار عالم را | |
| عدلش آراسته جهان چو ارم | هم به انصاف و هم به جود و کرم | |
| جود او عاشق است بر سایل | کرمش سابق است بر مایل | |
| به کفش نسبتی چو کرد سحاب | زان شد آبستن او به در خوشاب | |
| ذات او گوهر است و ملک صدف | از کف جود اوست کان چون کف | |
| دل مستغنیش به بخشش و جود | از خزاین بسی نماند وجود |