| سر او در سر یقین و گمان | مایه‌ی کفر دان و هم ایمان | |
| حسن او راست آینه عالم | روی او شد وجود و پشت عدم | |
| روی آیینه را چه داری تار؟ | نیست آیینه را بهر آینه‌دار | |
| آهن خویش را به آینه ساز | روی آیینه را نگر ز آغاز | |
| زنگ از آیینه‌ی درون بزدای | پس به ایوان شاه حسن درآی | |
| همچو آیینه دیده شو همه تن | تا کنی چشم جان بدو روشن | |
| پشت بر خویش کن، مگر با اوی | شوی، آیینه خوی، روی به روی | |
| مثلی گوش کن بدیع و غریب: | مثل خورشید دان تو نور حبیب | |
| دل عاشق چو جرم مه صافی | ذوق پیش آمده به وصافی | |
| ماه را نور بی‌حساب بود | چون برابر به آفتاب بود | |
| زین صفت هر که قرب دید بدوست | دیده‌ی او دریچه‌ی دل اوست | |
| دیده‌ای را که روشنی نفزود | ز آفتابش نصیب گرمی بود | |
| نور خورشید در جهان فاش است | گنه از دیده‌های خفاش است | |
| آفتابی چنین، که می‌تابد | چشم خفاش در نمی‌یابد | |
| دیده‌ی ما، اگرچه بی‌نور است | دان که نزدیک بین هر دور است | |
| ساکن است او، مگر تو بشتابی | در نیابد، مگر تو دریابی | |
| من نیارم شدن به پای منی | مگر این راه را تو قطع کنی | |
| زانکه هرگز به چشم بینایان | زین بیابان ندید کسی پایان | |
| چشم ما را تعلق ازلی است | نقد بازار ملک لم‌یزلی است | |
| در فضایی که هست در دو جهان | نقد جود وجود اوست روان |