| عقل اگر چه ز خانه بیرون نیست | هم نیابد درون خانه مجال | |
| نام آن خانه می نیارم گفت | از پی عقل و العقول عقال | |
| خود تو از پیش چشم خود برخیز | تا ببینی عیان به دیده‌ی حال | |
| خویشتن را درون آن خانه | بر سریر سعادت و اقبال | |
| مطرب عشق برکشید سرور | وصل را داد جام مالامال | |
| چون عراقی همه جهان سرمست | از می وصل و بی‌خبر ز وصال |