| فلک خود از برای آن همی گرد زمین گردد | که بر روی زمین مردی چنو عیار در جنبد | |
| قلندروار در جنبد ز گفت مطرب خوشگو | چو حق با او سخن گوید از آن گفتار در جنبد | |
| زهی آراسته ذاتت به اسمای صفات حق | ز ذکر پیش ذات تو دو عالم خوار در جنبد | |
| زهی خلق کریم تو معطر کرده عالم را | خجل گشته ازو بادی که از گلزار در جنبد | |
| عراقی کی تواند گفت مدح تو؟ ولی مفلس | بدانچش دسترس باشد بدان مقدار در جنبد | |
| اگر پیش سلیمانی برد پای ملخ موری | روا باشد که هر شخصی ز استظهار در جنبد | |
| به انوار یقین بادا دل و جان و تنت روشن | همیشه تا ز ذوق تن دل احرار در جنبد |