| نفکند کسیش سایه بر سر | نادیده سپهر زندگی، مرد | |
| پرواز نکرده، سوختش پر | رفت آن هوس و امید بر باد |
□
| آمد شب و تیره گشت لانه | وان رفته نیامد از سفر باز | ||
| کوشید فسونگر زمانه | کاز پرده برون نیفتد این راز | ||
| طفلان بخیال آب و دانه | خفتند و نخاست دیگر آواز | ||
| از بامک آن بلند خانه | کس روز عمل نکرد پرواز | ||
| یکباره برفت از میانه | آن شادی و شوق و نعمت و ناز | ||
|
|||
□
| آن مسکن خرد پاک ایمن | خالی و خراب ماند فرجام | ||
| افتاد گلش ز سقف و روزن | خار و خسکش بریخت از بام | ||
| آرامگهی نه بهر خفتن | بامی نه برای سیر و آرام | ||
| بر باد شد آن بنای روشن | نابود شد آن نشانه و نام | ||
| از گردش روزگار توسن | وز بدسری سپهر و اجرام | ||
|
|||
□
| شد ساقی چرخ پیر خرسند | پردید ز خون چو ساغری را | ||
| دستی سر راه دامی افکند | پیچانید به رشته‌ای سری را | ||
| جمعیت ایمنی پراکند | شیرازه درید دفتری را | ||
| با تیشه‌ی ظلم ریشه‌ای کند | بر بست ز فتنه‌ای دری را | ||
| خون ریخت بکام کودکی چند | برچید بساط مادری را | ||
|
|||