ای سروری که از گل دل قامت قلم | بیخدمت دوات تو بسته کمر نخاست | |
بادا همیشه ملک جمال تو منتظم | کز کاف کن فکان چو وجودت گهر نخاست | |
بیطبع دلگشای تو از سنگ زر نخاست | بیلفظ جانفزای تو از نی شکر نخاست | |
دعوی همی کنم که در آفاق چون تویی | از مسند امامت صدری دگر نخاست |