| گفت خامش چه جای این سخنست | وصف آن رای این بود که رزین | |
| آفتابیست کاسمان نکند | پیش او آفتاب را تمکین | |
| آسمانی که در اثر بیش است | تیغش از آفتاب فروردین | |
| ای بجایی که در هزار قران | چرخ و طبعت نپرورید قرین | |
| اوج قدرت و رای پست و بلند | راز حزمت نهان ز شک و یقین | |
| بحر طبع تو کرده مالامال | درج نطق ترا به در ثمین | |
| فحل وهم تو کرده آبستن | نوع کلک ترا به سحر مبین | |
| طوطی کلک راست گوی تو کرد | عقل را در مضیقها تلقین | |
| رایض بخت کاردان تو کرد | اشهب و ادهم جهان را زین | |
| ای نمودار رحمت و سخطت | آب و حیوان و آتش برزین | |
| دان که در خدمت بساط وزیر | که خدایش مغیث باد و معین | |
| عیش من بنده پار عیشی بود | چون جوانی خوش و چو جان شیرین | |
| گفتم از غایت تنعم هست | دولتم را زمانه زیر نگین | |
| کار برگشت و غم به سکنه گرفت | گوشه‌ی مسکن من مسکین | |
| چرخ در بخت من کشید کمان | دهر بر عیش من گشاد کمین | |
| می‌کند رخنه نظم حال مرا | در چنان دار و گیر و هیناهین | |
| لگد فتنه‌ای که رخنه کند | حصن ملکی چو حصن چرخ حصین | |
| دارم اکنون چنان که دارم حال | نتوان گفتنت بیا و ببین | |
| چتوان کرد اگر چنان بنماند | بنماند همیشه نیز چنین | |
| حالی از چور آسمان باری | که نه مهرش به موضع است و نه کین |