| چون شمع روز روشن از ایوان آسمان | ناگه در اوفتاد به دریای بی‌کران | |
| روشن زمین و فرق هوا را ز قیر و مشک | بهر سپهر کوژ ردا کرد و طیلسان | |
| آورد پای مهر چو در دامن زمین | بگرفت دست ماه گریبان آسمان | |
| بر طارم فلک چو شه زنگ شد مکین | در خاک تیره شد ملک روم را مکان | |
| تا هم میان صرح ممرد به پیش چشم | بر روی او فشاند همه گنج شایگان | |
| گردون چو تاج کسری بر معجزات حسن | وز در و لعل چتر سکندر برو نشان | |
| زهره چو گوی سیمین‌بر چرخ و بر درش | دنبال برج عقرب مانند صولجان | |
| بهرام تافت از فلک پنجمین همی | چونان که دیده سرخ کند شرزه‌ی ژیان | |
| پروین چو وقت حمله گران‌تر کنی رکاب | جوزا چو گاه پویه سبکتر کنی عنان | |
| گردان بنات نعش چو مرغی که سرنگون | یکسر به جوی آبخور آید ز آشیان | |
| برجیس چون شمامه‌ی کافور پر عبیر | کیوان چو بر بنفشه‌ستان برگ ارغوان | |
| دیو از شهاب گشته گریزان بر آن مثال | چون خصم منهزم ز سنان خدایگان | |
| اندر چنین شبی که غضنفر شدی ذلیل | وندر چنین شبی که دلاور بدی جبان | |
| من روز سوی راه نهاده به فال سعد | امید خود بریده ز پیوند و خانمان | |
| راهی چنان که آید ازو جسم را خلل | راهی چنانکه آید ازو روح را زیان | |
| ریگش چو نیش کژدم و سنگش چو پشک مار | زین طبع را عفونت و زان عقل را فغان | |
| در آب او سمک نرود جز به سلسله | بر کوه او ملک نرود جز به نردبان | |
| هرچند سنگ و ریگ و که و غار او نمود | رنج دل و بلای تن و آفت روان | |
| زان در دلم نبود اثر زانکه همچو حرز | راندم همی مدیح خداوند بر زبان | |
| قطب جلال شاه معظم که روزگار | بر حصن قدر و حشمت او هست بادبان |