| ای شده شیفته‌ی گیتی و دورانش | دهر دریاست، بیندیش ز طوفانش | |
| نفس دیویست فریبنده از او بگریز | سر بتدبیر بپیچ از خط فرمانش | |
| حله‌ی دل نشود اطلس و دیبایش | یاره‌ی جان نشود لل و مرجانش | |
| نامه‌ی دیو تباهیست همان بهتر | که نه این نامه بخوانیم و نه عنوانش | |
| گفتگوهاست بهر کوی ز تاراجش | داستانهاست بهر گوشه ز دستانش | |
| مخور ای یار نه لوزینه ونه شهدش | مخر ای دوست نه کرباس ونه کتانش | |
| نه یکی حرف متینی است در اسنادش | نه یکی سنگ درستی است بمیزانش | |
| رنگها کرده در این خم کف رنگینش | خنده‌ها کرده بمردم لب خندانش | |
| خواندنی نیست نه تقویم و نه طومارش | ماندنی نیست نه بنیاد و نه بنیانش | |
| شد سیه روزی نیکان شرف و جاهش | شد پریشانی پاکان سرو سامانش | |
| گله‌ی نفس چو درنده پلنگانند | بر حذر باش ازین گله و چوپانش | |
| علم، پیوند روان تو همی جوید | تو همی پاره کنی رشته‌ی پیمانش | |
| از کمال و هنر جان، تو شوی کامل | عیب و نقص تو شود پستی و نقصانش | |
| جهل چو شب‌پره و علم چو خورشید است | نکند هیچ جز این نور، گریزانش | |
| نشود ناخن و دندان طمع کوته | گر که هر لحظه نسائیم بسوهانش | |
| میزبانی نکند چرخ سیه کاسه | منشین بیهده بر سفره‌ی الوانش | |
| حلقه‌ی صدق و صفا بر در دین میزن | تا که در باز کند بهر تو دربانش | |
| دل اگر پرده‌ی شک را ندرد، هرگز | نبود راه سوی درگه ایقانش | |
| کعبه‌مان عجب شد و لاشه در آن قربان | وای و صد وای برین کعبه و قربانش | |
| گرگ ایام نفرسود بدین پیری | هیچگه کند نشد پنجه و دندانش |