| رخت مه را رخ و فرزین نهادست | لبت بیجاده را صد ضربه دادست | |
| چو رویت کی بود آن مه که هر مه | سه روز از مرکب خوبی پیادست | |
| کجا دیدست بیجاده چنان خال | که فرزین بند نعلت را پیادست | |
| ز مادر تا تو زادی کس ندیدست | که یک مادر مه و خورشید زادست | |
| از این سنگین دلی با انوری بس | که بیتو سنگها بر دل نهادست |