| چون نافه گشاد باد نوروز | بشکفت بهار عالم افروز | |
| از شبنم گوهرین شمایل | آراست، گلوی گل، حمایل | |
| نازک تن لالهی دل افروز | لرزنده شد از نسیم نوروز | |
| با شاهد و می خجسته نامان | گشتند بهر چمن خرامان | |
| هر کس به عزیمت تماشا | مجنون و دلی رمیده، حاشا! | |
| هر کس شده در کنار آبی | مجنون خراب، در خرابی | |
| هر کس به سوی چمن شتابان | مجنون رمیده در بیابان | |
| هر کس صنمی چو گل در آغوش | مجنون رمیده خار بر دوش | |
| هر باد که از بهارش آمد | بگریست که بوی یارش آمد | |
| هر گل که شگفته دید بر خاک | کرد از غم دوست پیرهن چاک | |
| آن کس که به کوه و دشت خو کرد | زو انس نشاید آرزو کرد | |
| آهو که خورد به دشت خاشاک | باشد چو خانه نزد او خاک | |
| مرغی که ز سبزه داشت مفرش، | زندان قفص کجا کند خوش؟ | |
| او بود و غمی و باد سردی | کز دور پدید گشت گردی | |
| یاری دو ز محرمان دردش | خونابه زدای روی زردش | |
| بودند به کوه و دشت پویان | آن گم شده را به خاک جویان | |
| در کوچ گهش، جمازه راندند | وز دور جمازه را نشاندند | |
| رفتند پیاده پیش مجنون | ریزان ز دو دیده، در مکنون | |
| دیدند به گوشهی خرابی | غولی به کنارهی سرابی | |
| زنجیر ز همدمان گسسته | در حلقهی دام و دد نشسته |