| خوانندهی حرف آشنایی | زین گونه کند سخن سرایی | |
| کان پیر جگر کباب گشته | وز بادهی غم خراب گشته | |
| چون زد در عروس نومید | شد ساختهی گزند جاوید | |
| شد در پی آنکه تا چه سازد | کان عاشق خسته را نوازد | |
| کرد آنچه ز چاره کردنی بود | نامد به کفش کلید مقصود | |
| چون از طرفی نیافت یاری | برمیر قبیله شد به زاری | |
| نوفل، ملکی بد، آدمی خوی | آزاده و مهربان و دل جوی | |
| از کش و مکش دل ستم کار | در سلسلهی بتی گرفتار | |
| هم زحمت عاشقی کشیده | هم شربت عاشقان چشیده | |
| افسانهی قیس، کاتش افروخت | هر لحظه همی شنید و میسوخت | |
| چون حالت پیر دید حالی | کرد از بد و نیک خانه خالی | |
| به نواخت به لطف و راز پرسید | وان قصه که داشت باز پرسید | |
| پیر از جگر شکایت اندود | دم بر زد و کرد خانه پر دود | |
| چون کار فتادگان به زاری | جست از پی آن رمیده یاری | |
| او خود غم او ز پیش دانست | وان مصحت، آن خویش دانست | |
| قاصد طلبید و داد پیغام | سوی پدر بت گل اندام: | |
| کاندیشهی آن کند کی بی گفت | دیوانه به ماه نو شود جفت | |
| گر گفت دگر بود درین زیر | گویم سخن از زبان شمشیر | |
| شد پیک و پیام برد در حال | تا شد شنونده بر دگر حال | |
| بگشاد زبان چو آتش تیز | پس گفت جوابی آتش انگیز: |