| چون ماند پریوش حصاری | در حجرهی غم به سوگواری | |
| قیس از هوس جمال دلبند | در درس ادب دوید یک چند | |
| در گوشهی صحن و کنج دیوار | میکرد سرود عشق تکرار | |
| بی صرفه همی شتافت چون کور | بی رشته همی ننید چون مور | |
| آهی به جگر فرود میخورد | و الماس به سینه خرد میکرد | |
| زین گونه به چارهای که دانست | میکرد شکیب تاتوانست | |
| چون سیل غمش رسید بر فرق | از پرده برون فتاد چون برق | |
| بیرون شد و کرد پیرهن چاک | و افگند به تارک از زمین خاک | |
| گریان به زمین فتاد بی تاب | بر خاک، مراغه کرد چون آب | |
| برداشت ز خانه راه صحرا | چون خضر نمود میل خضرا | |
| میرفت چو باد کوه بر کوه | خلقی ز پسش دوان به انبوه | |
| هر کس ز لطافت جوانیش | میخورد، فسوس زندگانیش | |
| اینش ز درونه پند میداد | وانش به جفا گزند میداد | |
| طفلان به نظاره سنگ در دست | اینش ز دو آن شکست و آن خست | |
| با این شغبی که در گذر بود | دیوانه ز خویش بی خبر بود | |
| میراند ز آب و دیده رودی | میگفت، چو بیدلان، سرودی | |
| میزد ز درون جان دم سرد | زان باد چو ریگ رقص میکرد | |
| چون گشت یقین که مرد دل ریش | دارد سفری دراز در پیش | |
| زین غم همه در گداز گشتند | گریان به قبیله باز گشتند | |
| رازش به زمانه عام کردند | مجنون زمانش نام کردند |