| چون رفت به گوش هر کس این راز | وز هر طرفی برآمد آواز | |
| کازاده جوانی از فلان کوی | شد شیفتهی فلان پری روی | |
| در مکتب عشق شد غلامش | خواند شب و روز لوح نامش | |
| مقصود وی آن بت یگانه است | وان درس تعلمش بهانهاست | |
| زو هر چه شنید یاد گیرد | تعلیم دگر به باد گیرد | |
| آموختنش، کجا بود هوش؟! | کاموخته میکند فراموش | |
| زین قصه، بهر در سرایی | میرفت نهفته ماجرایی | |
| تاگشت ز گفت و گوی اوباش | بر مادر لیلی این خبر فاش | |
| ما در ز نهیب شرم اغیار | بنشست به گوشهای دل افگار | |
| زان آتش ده زبانه ترسید | وز سرزنش زمانه ترسید | |
| فرزند خجسته را نهانی | بنشاند ز راه مهربانی | |
| گفت ای دل و دیدهی مرا نور | از روی تو باد چشم بد دور | |
| دانی که جهان فریب ناکست | آسودگیش غم و هلاکست | |
| هر کاسه که خوان دهر، دارد | پنهان، به نواله، زهر دارد | |
| هر سرخ گلی که در بهاریست | دل دامن او نهفته خاریست | |
| تو ساده مزاجی و تنگ دل | وز نیک و بد زمانه غافل | |
| چون اهل زمانه را وفا نیست | ز ایشان طلب وفا روا نیست | |
| هان تا نکنی عنان دل سست | کافتاده خلاص کم توان جست | |
| القصه شنیدهام که جایی | داری نظری به آشنایی | |
| ترسم که چو گردد این خبر فاش | بد نام شوی میان اوباش |