| گویند که، در عرب، جوانی | بودست ز نسبت شبانی | |
| بختش چو به اوج رهبری داشت | همت به فلک برابری داشت | |
| زان پیشه کز اصل کار بودش | اقبال رهی دگر نمودش | |
| زان شیردلی که داشت با خویش | آلوده نشد به چربی میش | |
| رفتی پدرش چو مستمندان | دنبال چرای گوسپندان | |
| او سبق امید کرده پر کار | در درس ادب شدی به تکرار | |
| چون حرف قلم درست کردی | دامن به سلاح چست کردی | |
| تا یافت از آن هنر پرستی | در هر دو هنر تمام دستی | |
| روزی پدرش به پرده در گفت: | کای جان تو گشته با خرد جفت | |
| نو شد چو شکوفهی جوانی | از جفت گریز نیست دانی | |
| گر فرمایی ز همسری چند | خواهیم بتی، سزای پیوند؟ | |
| گفتا که: چو کردنی است کاری | جفت از نسب خلیفه باری | |
| گفتش پدر: ای سلیم خود رای | ز اندازهی خود برون منه پای | |
| گیرم که دهندت آنچه دل خواست | بی خواسته، کار چون شود راست؟ | |
| نقد سری و سواریت کو؟ | و اسباب عروس داریت کو؟ | |
| آورد جوان دولت اندیش | شمشیر و قلم نهاد در پیش | |
| گفت: ار سبب دگر ندارم | این هر دو، نه بس کلید کارم؟؟ | |
| گویند به همت آن جوان مرد | شد برتر از انک آروز کرد | |
| دولت چو برو فگند سایه | شد محتشمی بلند پایه |