| ور بر دهد این درخت قندت | و آوازه چو من شود بلندت | |
| ز آن مایه که افتدت به دامان | تنها نخوری چو ناتمامان | |
| چون آمده، گریکیست ور هفت | بدهی ندهی، بخواهدت رفت | |
| باری کم ازانک از تو چندی | آسوده شود، نیازمندی | |
| چون مرد، بگرد مرد می‌گرد | نی همچو بخیل ناجوان مرد | |
| سرمایه‌ة مردمی مکن گم | کز مردمیست نور مردم | |
| گر چه زرت از عدد بود بیش | درویش نواز باش و درویش | |
| خواهی که به مهتری زنی چنگ | در یوزه‌ی کهتران مکن تنگ | |
| تا یا ننهی به دستیاری | از دوست مخواه دوستداری | |
| بیداری پاسبان بی مزد | گنجینه برد به شرکت دزد | |
| یاری که به جان نیاز مایی | در کار خودش مده روایی | |
| صد یار بود بنان، شکی نیست | چون کار به جان فتد، یکی نیست | |
| کن بر کف همگنان درم ریز | جز در کف کودکان نوخیز | |
| کاموخته شد چو خرد، با سیم | کالای بزرگ را بود به یبم | |
| ور خود، به غلط، نعوذ بالله | در سمت سیاقت، افتدت راه | |
| با آنکه شوی وزیر کشور | دزدی باشی کلاه بر سر | |
| دانی، ز قلم هنر چه جویی؟ | از آب سیه، سپیدرویی؟ | |
| چون بر سر شغل و کام باشی | می کوش که نیک نام باشی | |
| در هر چه ترا شمار باشد | آن کن که صلاح کار باشد | |
| ناخن که سر خراش دارد | برند سرش، چو سر برآرد |