| ای چاره ده ماهه زرگانی | هم خضر و هم آب زندگانی | |
| اکنون که نداری از خرد ساز | می پروردت زمانه در ناز | |
| امید که چون شوی خردمند | خالی نکنی درونه زین پند | |
| از چارده بگذرد چو سالست | گردد مه چارده جمالت | |
| بر نکتهی عقل، دست سایی | بر گنج هنر، گرهگشایی | |
| دانسته شوی به کاردانی | بر سر صحیفهی معانی | |
| خواهی که دلت نماند از نور | اندرز مرا ز دل مکن دور | |
| پیوند هنر طلب، چو مردان | وز بی هنران، عنان بگردان | |
| خضرا زپی آن نهادمت نام | کت عمر ابد بود سرانجام | |
| لیکن نبود حیات جاوید | تا سر نکشی به ماه و خورشید | |
| و آن راست به اوج آسمان سر | کز چو هر علم یافت افسر | |
| و آن خواجه برد کلید این گنج | کو بر تن خویشتن نهد رنج | |
| خواهی قلمت به حرف ساید | بی دود و چراغ راست ناید | |
| ناک از پس غوره، می دهد مل | شاخ، از پس سبزه می کشد گل | |
| کانی که کنی، ز بهر گوهر | سنگت دهد اول، آنگهی، زر | |
| چون باز کنی ز نیشکر بند | خس در دهن آید، آنگهی قند | |
| ور دل کندت هنر فزایی | پیشه مکنی ثنا سرایی | |
| چون زین فن بد شوی، شکیبا | می گوی سخن ولیک زیبا | |
| از کارگه حریر زن لاف | خس پاره مکن چو بوریا باف | |
| حرفی که ازو دلی گشاید | از هر قلمی برون نیاید |