| چون من بدو نامه زین ورق پیش | راندم قلمی ز نکتهی خویش | |
| از روح قدس شنیدم آواز | کای کرده لب تو گوش من باز | |
| نی آن رقم خیال کردی | بل جادویی حلال کردی | |
| آن به که کنون، درین تفکر | کاهل نشوی به سفتن در | |
| یک شیشه که خوش فرو توان برد | بهتر ز دو صد سبوی پر درد | |
| هر گه که علم شدی به کاری | در غایت آن به کوش باری | |
| از اندک خوب شو فسانه | نی از حشوات بی کرانه | |
| یک دانهی نار پخته، در کام | بهتر زد و صد سبوی پر درد | |
| یک شاخ که میوهای دهد تر | بهتر ز هزار باغ بی بر | |
| یک صفحه پر از خلاصهی شوق | بهتر ز دو صد کتاب بی ذوق | |
| آن کس که رقاق میده یابد | از بهر سبوس کی شتابد | |
| کوته سخنی، ستوده حالیست | بسیار سخن زدی ، ملالیست | |
| در گوش من از سپهر نیلی | آمد چو نداء جبرئیلی | |
| خوش خوش، به توکل خداوند | دریای گهر گشادم از بند | |
| هان ای شنوندهی خبردار | کردم خبرت، بیا و بردار | |
| آن موج زنم کنون، که از در | گردد همه دامن جهان پر | |
| نقشی که به نامهی نحست است | هر چند که یک به یک درست است | |
| من نیز چنانک خواندم این حرف | اینجا همه کرد خواهمش صرف | |
| تا سر خوش جام اولین دست | گردد ز شراب دومین مست | |
| چون ساقی پیش صاف را برد | عیبم نکند کسی بدین درد، |