| فرخنده شبی که آن جهان گیر | از نطع زمین شد آسمان گیر | |
| برخاست ز خوابگاه این دیر | در مرقد چرخ شد سبک سیر | |
| برداشت ازین خرابه محمل | در منزل ماه کرد منزل | |
| ز آنجا به طریق تاجداری | بنشست به دومین عماری | |
| ز آنجا بسر بلندی بخت | شد تخت نشین سیمین تخت | |
| ز آنجا که رسید بر چهارم | شد خواجهی آن خجسته طارم | |
| ز آنجا چو ز بر کشید رایت | شد والی پنجمین ولایت | |
| ز آنجا چو بلند بارگه گشت | شبها ز ششم شکارگه گشت | |
| ز آنجا چو نمود بیشتر جهد | شد مهدی خاص هفتمین مهد | |
| ز آنجا چو شد آن طرف روانه | شد خازن هشتمین خزانه | |
| ز آنجا چو پرید بر نهم بام | و آزاد شد از شکنج نه دام | |
| بازار جهت گذاشت بر جای | بنهاد به نطع بی جهت پای | |
| سر ز آن سوی کاینات بر کرد | ملک ازل و ابد نظر کرد | |
| بست از دو دوال بند نعلین | شهبند غرض به قاب قوسین | |
| دید آنچه عبارتش نسنجد | در حوصلهی خرد، نگنجد | |
| دید ار خدای، دید بی غیب | گفتار ز حق شنید بی رییب | |
| ز آن گفت و شنید بی کم و کاست | هم گفتن و هم شنیدنش راست | |
| کرد از کف غیب شربتی نوش | کز هستی خود شدش فراموش | |
| با بخشش پاک بندهی پاک | آمد سوی بنده خانهی خاک | |
| پس داد بهر خجسته یاری | ز آوردهی خوبش یادگاری |