| خرقه‌ی تزویر که پوشد فقیر | دوخته از سوزن پندار به | |
| ابر چه پوشد ضو خورشید را | حله‌ی خورشید را نوار به | |
| طاعت اگر از پی مال و زر است | کاسه که خاکیست نگونساز به | |
| نزد معاشر که نباشد خسیس | برگ گل از تنگه‌ی دینار به ... | |
| از پی ظلم آنکه صبوحی کند | نور نشاطش چو شب تار به ... | |
| شربت نوشی که به ظالم دهند | خون همان طالم خون‌خوار به | |
| فرض بجای آور و مجو بیش ازانک | حرص کم از طاعت بسیار به | |
| تن چو به خرمای کسان میل کرد | دام شکم دوخته از خار به ... | |
| خواجه که از خون کسان خورد می | از قلم او نی و مزمار به | |
| کی کند اندیشه روز حساب ؟ | تذکره آنرا که ز طور مار به | |
| ور عطش فکر نبرد حریف | از چه زمزم خم خمار به | |
| از سرشاخی که خورد آب غیر | خوردن نار ازخورش نار به ... | |
| ابر ببارد چو بگویی ببار | دست سخی زا بر گهر بار به | |
| گر تبر هیزم دیگ عطاست | آن تبر از تیشه‌ی نجار به ... | |
| دیده که باشد به جفا تیز بین | تیرش انداز که افگار به ... | |
| نفس که در دل گهری از حیاست | بر دو لب بسته صدف وار به | |
| هر سخنی در محل خود نکوست | زمزمه مرغ به گلزار به ... | |
| بر جهلا جهل نکو تر ز پند | درد خر از داروی بیطار به | |
| نام شه انجیر نه این شعر را | کو به بهی از همه اشعار به ... |