| ز گفتار چونین سخن شرم دار | چه بندی سخن کژ بر شهریار | |
| ز دادار نیکی دهش یاد کن | به پیش کس اندر مگو این سخن | |
| ببردند پاسخ به نزدیک شاه | بر آشفت شیروی زان بیگناه | |
| چنین گفت کز آمدن چاره نیست | چو تو در زمانه سخن خواره نیست | |
| چو بشنید شیرین پراز درد شد | بپیچید و رنگ رخش زرد شد | |
| چنین داد پاسخ که نزد تو من | نیایم مگر با یکی انجمن | |
| که باشند پیش تو دانندگان | جهاندیده و چیز خوانندگان | |
| فرستاد شیروی پنجاه مرد | بیاورد داننده و سالخورد | |
| وزان پس بشیرین فرستاد کس | که برخیز و پیش آی و گفتار بس | |
| چو شیرین شنید آن کبود و سیاه | بپوشید و آمد به نزدیک شاه | |
| بشد تیز تا گلشن شادگان | که با جای گوینده آزادگان | |
| نشست از پس پرده‌یی پادشا | چناچون بود مردم پارسا | |
| به نزدیک او کس فرستاد شاه | که از سوک خسرو برآمد دو ماه | |
| کنون جفت من باش تا برخوری | بدان تا سوی کهتری ننگری | |
| بدارم تو را هم بسان پدر | وزان نیز نامی‌تر و خوب‌تر | |
| بدو گفت شیرین که دادم نخست | بده وانگهی جان من پیش تست | |
| وزان پس نیاسایم از پاسخت | ز فرمان و رای و دل فرخت | |
| بدان گشت شیروی همداستان | که برگوید آن خوب رخ داستان | |
| زن مهتر از پرده آواز داد | که ای شاه پیروز بادی و شاد | |
| تو گفتی که من بد تن و جادوام | ز پا کی و از راستی یک سوام |