| بر زاد فرخ شد این مرد زشت | که هرگز مبیناد خرم بهشت | |
| بدو گفت کاین رزم کارمنست | چو سیرم کنی این شکار منست | |
| بدو گفت روگر توانی بکن | وزین بیش مگشای لب بر سخن | |
| یکی کیسه دینار دادم تو را | چو فرزند او یار دادم تو را | |
| یکی خنجری تیز دادش چوآب | بیامد کشنده سبک پرشتاب | |
| چو آن بدکنش رفت نزدیک شاه | ورا دیده پابند در پیش گاه | |
| به لرزید خسرو چو او را بدید | سرشکش ز مژگان به رخ برچکید | |
| بدو گفت کای زشت نام تو چیست | که زاینده را برت و باید گریست | |
| مرا مهر هرمزد خوانند گفت | غریبم بدین شهر بی‌یار و جفت | |
| چنین گفت خسرو که آمد زمان | بدست فرومایه‌ی بدگمان | |
| به مردم نماند همی‌چهراو | به گیتی نجوید کسی مهر او | |
| یکی ریدکی پیش او بد بپای | بریدک چنین گفت کای رهنمای | |
| بروتشت آب آر و مشک و عبیر | یکی پاک ترجامه‌ی دلپذیر | |
| پرستنده بشنید آواز اوی | ندانست کودک همی رازاوی | |
| ز پیشش بیامد پرستار خرد | یکی تشت زرین بر شاه برد | |
| ابا جامه و آبدستان وآب | همی‌کرد خسرو ببردن شتاب | |
| چو برسم بدید اندر آمد بواژ | نه گاه سخن بود و گفتار ژاژ | |
| چو آن جامه‌ها را بپوشید شاه | به زمزم همی توبه کرد از گناه | |
| یکی چادر نو به سر در کشید | بدان تا رخ جان ستان راندید | |
| بشد مهر هرمزد خنجر بدست | در خانه‌ی پادشا راببست |