| کجا اسپ شبدیز و زرین رکیب | که زیر تو اندر بدی ناشکیب | |
| کجا آن سواران زرین ستام | که دشمن بدی تیغشان رانیام | |
| کجا آن همه رازوان بخردی | کجا آن همه فره ایزدی | |
| کجا آن همه بخشش روز بزم | کجا آن همه کوشش روز رزم | |
| کجا آن همه راهوار استران | عماری زرین و فرمانبران | |
| هیونان و بالا وپیل سپید | همه گشته از جان تو ناامید | |
| کجاآن سخنها به شیرین زبان | کجا آن دل و رای و روشن روان | |
| ز هر چیز تنها چرا ماندی | ز دفتر چنین روز کی خواندی | |
| مبادا که گستاخ باشی به دهر | که زهرش فزون آمد از پای زهر | |
| پسر خواستی تابود یار و پشت | کنون از پسر رنجت آمد به مشت | |
| ز فرزند شاهان به نیرو شوند | ز رنج زمانه بی آهو شوند | |
| شهنشاه را چونک نیرو بکاست | چو بالای فرزند او گشت راست | |
| هر آنکس که او کار خسرو شنود | به گیتی نبایدش گستاخ بود | |
| همه بوم ایران تو ویران شمر | کنام پلنگان و شیران شمر | |
| سر تخم ساسانیان بود شاه | که چون اونبیند دگر تاج و گاه | |
| شد این تخمه‌ی ویران و ایران همان | برآمد همه کامه‌ی بدگمان | |
| فزون زین نباشد کسی را سپاه | ز لشکر که آمدش فریادخواه | |
| گزند آمد از پاسبان بزرگ | کنون اندر آید سوی رخنه گرگ | |
| نباشد سپاه تو هم پایدار | چو برخیزد از چار سو کار زار | |
| روان تو را دادگر یار باد | سر بد سگالان نگونسار باد |