| گنهکار بهرام خود با سپاه | بیاراست در پیش من رزمگاه | |
| ازو نیز بگریختم روز جنگ | بدان تا نیایم من او را به چنگ | |
| ازان پس دگر باره باز آمدم | دلاور به جنگ‌ش فراز آمدم | |
| نه پرخاش بهرام یکباره بود | جهانی بران جنگ نظاره بود | |
| به فرمان یزدان نیکی فزای | که اویست بر نیک و بد رهنمای | |
| چو ایران و توران به آرام گشت | همه کار بهرام ناکام گشت | |
| چو از جنگ چوبینه پرداختم | نخستین بکین پدر تاختم | |
| چو بند وی و گستهم خالان بدند | به هر کشوری بی‌همالان بدند | |
| فدا کرده جان را همی پیش من | به دل هم زبان و به تن خویش من | |
| چو خون پدر بود و درد جگر | نکردیم سستی به خون پدر | |
| بریدیم بند وی را دست و پای | کجا کرد بر شاه تاریک جای | |
| چو گستهم شد در جهان ناپدید | ز گیتی یکی گوشه‌یی برگزید | |
| به فرمان ما ناگهان کشته شد | سر و رای خونخوارگان گشته شد | |
| دگر آنک گفتی تو از کار خویش | از آن تنگ زندان و بازار خویش | |
| بد آن تا ز فرزند من کار بد | نیاید کزان بر سرش بد رسد | |
| به زندان نبد بر شما تنگ و بند | همان زخم خواری و بیم گزند | |
| بدان روزتان خوار نگذاشتم | همه گنج پیش شما داشتم | |
| بر آیین شاهان پیشین بدیم | نه بی‌کار و بر دیگر آیین بدیم | |
| ز نخچیر و ز گوی و رامشگران | ز کاری که اندر خور مهتران | |
| شمارا به چیزی نبودی نیاز | ز دینار وز گوهر و یوز و باز |