| مدارید کار جهان را به رنج | که از رنج یابد سرافراز گنج | |
| دو داننده بی‌کام برخاستند | پر از آب مژگان بیاراستند | |
| چو خراد بر زین و اشتاگشسپ | به فرمان نشستند هر دو بر اسپ | |
| بدیشان چنین گفت کز دل کنون | به باید گرفتن ره طیسفون | |
| پیامی رسانید نزد پدر | سخن یادگیری همه در بدر | |
| بگویی که ما رانبد این گناه | نه ایرانیان رابد این دستگاه | |
| که بادا فره‌ی ایزدی یافتی | چو از نیکوی روی بر تافتی | |
| یکی آنک ناباک خون پدر | نریزد ز تن پاک زاده پسر | |
| نباشد همان نیز هم داستان | که پیشش کسی گوید این داستان | |
| دگر آنک گیتی پر از گنج تست | رسیده بهر کشوری رنج تست | |
| نبودی بدین نیز هم داستان | پر از درد کردی دل راستان | |
| سدیگر که چندان دلیر و سوار | که بود اندر ایران همه نامدار | |
| نبودند شادان ز فرزند خویش | ز بوم و برو پاک پیوند خویش | |
| یکی سوی چین بد یکی سوی روم | پراگنده گشته بهر مرز و بوم | |
| دگر آنک قیصر بجای تو کرد | ز هر گونه از تو چه تیمار خورد | |
| سپه داد و دختر تو را داد نیز | همان گنج و با گنج بسیار چیز | |
| همی‌خواست دار مسیحا بروم | بدان تا شود خرم آباد بوم | |
| به گنج تو از دار عیسی چه سود | که قیصر به خوبی همی شاد بود | |
| ز بیچارگان خواسته بستدی | ز نفرین بروی تو آمد بدی | |
| ز یزدان شناس آنچ آمدت پیش | بر اندیش زان زشت کردار خویش |