| چو گویند چوبینه بدنام گشت | همه نام بهرام دشنام گشت | |
| برین نیز هم خشم یزدان بود | روانت به دوزخ به زندان بود | |
| نگر تا جز از هرمز شهریار | که بد درجهان مر تو را خواستار | |
| هم آن تخت و آن کاله‌ی ساوه شاه | بدست آمد و برنهادی کلاه | |
| چو زو نامور گشتی اندر جهان | بجویی کنون گاه شاهنشهان | |
| همه نیکوییها ز یزدان شناس | مباش اندرین تاجور ناسپاس | |
| برزمی که کردی چنین کش مشو | هنرمند بودی منی فش مشو | |
| به دل دیو را یار کردی همی | به یزدان گنهگار گردی همی | |
| چو آشفته شد هرمز وبردمید | به گفتار آذرگشسپ پلید | |
| تو را اندرین صبر بایست کرد | نبد بنده را روزگارنبرد | |
| چو او را چنان سختی آمد بروی | ز بردع بیامد پسر کینه جوی | |
| ببایست رفتن برشاه ند | بکام وی آراستن گاه نو | |
| نکردی جوان جز برای تو کار | ندیدی دلت جز به روزگار | |
| تن آسان بدی شاد وپیروزبخت | چراکردی آهنگ این تاج وتخت | |
| تودانی که ازتخمه‌ی اردشیر | بجایند شاهان برنا و پیر | |
| ابا گنج وبا لشکر بی‌شمار | به ایران که خواند تو را شهریار | |
| اگر شهریاری به گنج وسپاه | توانست کردن به ایران نگاه | |
| نبودی جز از ساوه سالار چین | که آورد لشکر به ایران زمین | |
| تو راپاک یزدان بروبرگماشت | بد او ز ایران و توران بگاشت | |
| جهاندار تا این جهان آفرید | زمین کرد و هم آسمان آفرید |