| بپرسش یکی پیش دستی کنم | ازان به که در جنگ سستی کنم | |
| اگر زو بر اندازه یابم سخن | نوآیین بدیهاش گردد کهن | |
| زگیتی یکی گوشه اورا دهم | سپاسی ز دادن بدو برنهم | |
| همه آشتی گردد این جنگ ما | برین رزمگه جستن آهنگ ما | |
| مرا ز آشتی سودمندی بود | خرد بی‌گمان تاج بندی بود | |
| چو بازارگانی کند پادشا | ازو شاد باشد دل پارسا | |
| بدو گفت گستهم کای شهریار | انوشه بدی تا بود روزگار | |
| همی گوهر افشانی اندر سخن | تو داناتری هرچ باید بکن | |
| تو پردادی و بنده بیدادگر | توپرمغزی و او پر از باد سر | |
| چوبشنید خسرو بپیمود راه | خرامان بیامد به پیش سپاه | |
| بپرسید بهرام یل را ز دور | همی‌جست هنگامه‌ی رزم سور | |
| ببهرام گفت ای سرافراز مرد | چگونست کارت به دشت نبرد | |
| تودرگاه را همچو پیرایه‌ای | همان تخت ودیهیم را مایه‌ای | |
| ستون سپاهی بهنگام رزم | چوشمع درخشنده هنگام بزم | |
| جهانجوی گردی و یزدان پرست | مداراد دارنده باز از تودست | |
| سگالیده‌ام روزگار تو را | بخوبی بسیجیده کارتو را | |
| تو را با سپاه تو مهمان کنم | زدیدار تو رامش جان کنم | |
| سپهدار ایرانت خوانم بداد | کنم آفریننده را بر تو یاد | |
| سخنهاش بشنید بهرام گرد | عنان باره‌ی تیزتگ را سپرد | |
| هم از پشت آن باره بردش نماز | همی‌بود پیشش زمانی دراز |