| چنین گفت خسرو که ای سرکشان | ز بهرام چوبین که دارد نشان | |
| بدو گفت گردوی کای شهریار | نگه کن بران مرد ابلق سوار | |
| قبایش سپید و حمایل سیاه | همی‌راند ابلق میان سپاه | |
| جهاندار چون دید بهرام را | بدانستش آغاز و فرجام را | |
| چنین گفت کان دودگون دراز | نشسته بران ابلق سرفراز | |
| بدو گفت گردوی که آری همان | نبردست هرگز به نیکی گمان | |
| چنین گفت کز پهلو کوژپشت | بپرسی سخن پاسخ آرد درشت | |
| همان خوک بینی و خوابیده چشم | دل آگنده دارد تو گویی بخشم | |
| بدیده ندیدی مر او را بدست | کجا در جهان دشمن ایزدست | |
| نبینم همی در سرش کهتری | نیابد کس او را بفرمانبری | |
| ازان پس به بندوی و گستهم گفت | که بگشایم این داستان از نهفت | |
| که گر خر نیاید به نزدیک بار | توبار گران را بنزد خر آر | |
| چو بفریفت چوبینه را نره دیو | کجا بیند او راه گیهان خدیو | |
| هرآن دل که از آز شد دردمند | نیایدش کار بزرگان پسند | |
| جز از جنگ چو بینه را رای نیست | به دل‌ش اندرون داد را جای نیست | |
| چوبر جنگ رفتن بسی شد سخن | نگه کرد باید ز سر تا ببن | |
| که داندکه در جنگ پیروز کیست | بدان سردگر لشکر افروز کیست | |
| برین گونه آراسته لشکری | بپرخاش بهرام یل مهتری | |
| دژاگاه مردی چو دیو سترگ | سپاهی بکردار درنده گرگ | |
| گر ای دون که باشیم همداستان | نباشد مرا ننگ زین داستان |