| چواز رزم شاهان نراند همی | همه دفتر دمنه خواهد همی | |
| چنین گفت خسرو بدستور خویش | که کاری درازست ما را به پیش | |
| چو بهرام بر دشمن اسپ افکند | بدریا دل اژدها بشکند | |
| دگر آنک آیین شاهنشهان | بیاموخت از شهریار جهان | |
| سیم کش کلیله است ودمنه وزیر | چون او رای زن کس ندارد دبیر | |
| ازان پس ببندوی و گستهم گفت | که ما با غم و رنج گشتیم جفت | |
| چوگردوی و شاپور و چون اندیان | سپهدار ارمینیه رادمان | |
| نشستند با شاه ایران براز | بزرگان فرزانه رزمساز | |
| چنین گفت خسرو بدان مهتران | که ای سرفرازان و جنگ آوران | |
| هرآن مغز کو را خرد روشنست | زدانش یکی بر تنش جوشنست | |
| کس آنرا نبرد مگر تیغ مرگ | شود موم ازان زخم پولاد ترگ | |
| کنون من بسال ازشما کهترم | برای جوانی جهان نسپرم | |
| بگویید تا چاره‌ی کارچیست | بران خستگیها پرآزار کیست | |
| بدو گفت موبد انوشه بدی | همه مغز را فر وتوشه بدی | |
| چوپیدا شد این راز گردنده دهر | خرد را ببخشید بر چاربهر | |
| چونیمی ازو بهره‌ی پادشاست | که فر و خرد پادشا را سزاست | |
| دگر بهره‌ی مردم پارسا | سدیگر پرستنده پادشا | |
| چو نزدیک باشد بشاه جهان | خرد خویشتن زو ندارد نهان | |
| کنون از خرد پاره‌یی ماند خرد | که دانا ورا بهر دهقان شمرد | |
| خرد نیست با مردم ناسپاس | نه آنرا که او نیست یزدان شناس |