| بکژی تو را راه نزدیکتر | سوی راستی راه باریکتر | |
| به کاری کزو پیشدستی کنی | به آید که کندی و سستی کنی | |
| اگر جفت گردد زبان بر دروغ | نگیرد ز بخت سپهری فروغ | |
| سخن گفتن کژ ز بیچارگیست | به بیچارگان بربباید گریست | |
| چو برخیزد از خواب شاه از نخست | ز دشمن بود ایمن و تندرست | |
| خردمند وز خوردنی بی‌نیاز | فزونی برین رنج و دردست و آز | |
| وگر شاه با داد و بخشایشست | جهان پر ز خوبی و آسایشست | |
| وگر کژی آرد بداد اندرون | کبستش بود خوردن و آب خون | |
| هر آنکس که هست اندرین انجمن | شنید این برآورده آواز من | |
| بدانید و سرتاسر آگاه بید | همه ساله با بخت همراه بید | |
| که ما تاجداری به سر برده‌ایم | بداد و خرد رای پرورده‌ایم | |
| ولیکن ز دستور باید شنید | بد و نیک بی‌او نیاید پدید | |
| هر آنکس که آید بدین بارگاه | ببایست کاری نیابند راه | |
| نباشم ز دستور همداستان | که بر من بپوشد چنین داستان | |
| بدرگاه بر کارداران من | ز لشکر نبرده سواران من | |
| چو روزی بدیشان نداریم تنگ | نگه کرد باید بنام و به ننگ | |
| همه مردمی باید و راستی | نباید به کار اندرون کاستی | |
| هر آنکس که باشد از ایرانیان | ببندد بدین بارگه برمیان | |
| بیابد ز ما گنج و گفتار نرم | چو باشد پرستنده با رای و شرم | |
| چو بیداد جوید یکی زیردست | نباشد خردمند و خسروپرست |