همی بود شاپور با داد و رای

همی بود شاپور با داد و رای		بلنداختر و تخت شاهی به جای
چو سی سال بگذشت بر سر دو ماه		پراگنده شد فر و اورنگ شاد
بفرمود تا رفت پیش اورمزد		بدو گفت کای چون گل اندر فرزد
تو بیدار باش و جهاندار باش		جهاندیدگان را خریدار باش
نگر تا به شاهی ندارد امید		بخوان روز و شب دفتر جمشید
بجز داد و خوبی مکن در جهان		پناه کهان باش و فر مهان
به دینار کم ناز و بخشنده باش		همان دادده باش و فرخنده باش
مزن بر کم‌آزار بانگ بلند		چو خواهی که بختت بود یارمند
همه پند من سربسر یادگیر		چنان هم که من دارم از اردشیر
بگفت این و رنگ رخش زرد گشت		دل مرد برنا پر از درد گشت
چه سازی همی زین سرای سپنج		چه نازی به نام و چه نازی به گنج
ترا تنگ تابوت بهرست و بس		خورد گنج تو ناسزاوار کس
نگیرد ز تو یاد فرزند تو		نه نزدیک خویشان و پیوند تو
ز میراث دشنام باشدت بهر		همه زهر شد پاسخ پای‌زهر
به یزدان گرای و سخن زو فزای		که اویست روزی ده و رهنمای
درود تو بر گور پیغمبرش		که صلوات تاجست بر منبرش